Pierwiastek kwadratowy składamy poleceniem \sqrt. Wielkość znaku pierwiastka LaTeX ustala automatycznie. Zapis samego znaku pierwiastka umożliwia nam instrukcja \surd. Natomiast pierwiastek stopnia n składamy konstrukcja \sqrt[n].
Nazwy funkcji typu „logarytm” należy składać odmiana prosta, nie zaś kursywą, zarezerwowana dla nazw zmiennych. Oto lista polecę LaTeX-a służących do składu rozmaitych funkcji matematycznych:
Do składu dwumianów lub podobnych konstrukcji możemy wykorzystać polecenie {... \choose ...} albo {... \atop ...}. Instrukcja \atop daje w rezultacie to samo co \choose, tyle tylko że bez nawiasów.
Znak całki składamy poleceniem \int, natomiast znak sumowania za pomocą instrukcji \sum. Górne granice całkowania / sumowania określamy za
pomocą ^ a dolne _, podobnie jak w przypadku indeksów górnych i dolnych.
Do składu nawiasów i innych ograniczników używa
się wielu różnych symboli. Nawiasy okragłe i kwadratowe wstawiamy bezpośrednio z klawiatury. Nawiasy klamrowe wstawiamy za pomocą poleceń \left{ oraz \right}. Wszystkie inne ograniczniki wstawiamy z użyciem specjalnych poleceń:
Poprzedzenie otwierającego ogranicznika poleceniem \left, a zamykającego poleceniem \right, powoduje automatyczne ustalenie jego rozmiaru w zależności od wielkości zawartego miedzy nimi wyrażenia. Uwaga: każde użycie \left oraz ogranicznika wymaga nawiasu zamykającego poprzedzonego poleceniem
\right.
W pewnych sytuacjach należy samemu określić właściwą wielkość ogranicznika. Do tego celu służą instrukcje \big, \Big, \bigg oraz \Bigg, poprzedzające odpowiedni ogranicznik.
Wielokropek w wyrażeniach matematycznych wprowadzamy poleceniem \ldots. Kropki pojawiają się wtedy na linii podstawowej, to znaczy na jednakowej wysokości z przecinkiem czy kropka. Instrukcja \cdots wstawia natomiast inny rodzaj wielokropka, w którym kropki znajdują się w osi znaków +, −, =. Ponadto są jeszcze instrukcje \vdots oraz \ddots. Pierwsza z nich składamy wielokropki pionowe, a druga skośne.
Zdarzają się sytuacje, kiedy wielkość odstępów wewnątrz wyrażeń matematycznych jest nieodpowiednia. Można jednak skorygować je samemu za pomocą odpowiednich instrukcji. Do wprowadzenia niewielkich odstępów służy kilka poleceń:
Instrukcja \! wstawia odstęp „ujemny”, to znaczy zamiast zwiększać, zmniejsza odstęp miedzy znakami.
Do składania macierzy wykorzystuje sie srodowisko array. Jest ono podobne do omawianego uprzednio środowiska tabular. Używane tu polecenie \\ oznacza przejście do nowego wiersza macierzy.
Środowiskiem array możemy się posłużyć także do składania wyrażeń zawierających tylko jeden ogranicznik, po prawej lub lewej stronie, stosując konstrukcje \right. (lub \left.).
$$
y = \left\{ \begin{array}{ll}
a & \textrm{gdy $d>c$}\\
b+x & \textrm{gdy $d=c$}\\
l & \textrm{gdy $ d < c $}
\end{array} \right.
$$
Do składu wyrazen wielowierszowych można zamiast środowiska equation użyć środowisk eqnarray lub eqnarray*. W środowisku eqnarray każdy wiersz zawartego w nim wyrażenia posiada osobny numer; w środowisku eqnarray* wiersze nie są numerowane. Działanie środowisk eqnarray oraz eqnarray* jest zbliżone do trzy-kolumnowej tabeli typu {rcl}. W takiej tabeli w środkowej kolumnie wstawiamy zwykle znaki równości lub nierówności. Poleceniem \\ łamiemy poszczególne wiersze tej tabeli (środowiska).
\begin{eqnarray}
f(x) & = & \cos x \\
f'(x) & = & -\sin x \\ \int_{0}^{x} f(y)dy &
= & \sin x \end{eqnarray}
\begin{eqnarray*}
f(x) & = & \cos x \\
f'(x) & = & -\sin x \\ \int_{0}^{x} f(y)dy &
= & \sin x \end{eqnarray*}
Zwróćmy uwagę, ze po obu stronach znaku równości odstęp, który wstawił tam LaTeX, jest zbyt duży. Możemy go zmniejszyć za pomocą polecenia \setlength\arraycolsep{2pt}.
LaTeX nie dzieli automatycznie wyrażeń nie mieszczących się w jednym wierszu. Musimy to zrobić sami. Najczęściej w taki oto sposób:
{\setlength\arraycolsep{2pt}
\begin{eqnarray} \sin x & = & x -\frac{x^{3}}{3!}
+\frac{x^{5}}{5!}-{} \nonumber\\
& & {}-\frac{x^{7}}{7!}+{}\cdots
\end{eqnarray}}